Maar zijn onze visies echt wel zo tegenstrijdig?
Ik geloof echt wel in wat ik doe. Ik zie dat bij mezelf, en ook bij de fijngevoelige mensen die ik begeleid. Op een bepaald moment het heft in eigen handen nemen en durven kiezen voor jezelf en kunnen zijn wie je bent is zo belangrijk. Met alles erop en eraan. Ook met je valkuilen en je emoties en kwetsuren.
En daar blijken we toch op dezelfde golflengte te zitten want Dirk De Wachter pleit ook voor het niet uit de weg gaan van lastigheden en tekorten en verdriet. Zoals hij zegt:
Dirk De Wachter: “Ge moogt al eens struikelen en het verdriet toelaten is helend en genezend.”Dat kan ik alleen maar beamen.
Reeds sinds ik na mijn studies bij een psycholoog terecht kwam ben ik altijd op één of andere manier bezig geweest met heelwording. En onder heelwording versta ik steeds meer jezelf worden, steeds minder uiterlijke belemmeringen of oordelen die je weerhouden om de persoon te zijn die je werkelijk bent en de dingen te doen die echt bij je passen. Waardoor je automatisch een bijdrage levert aan deze wereld en een inspiratie en ondersteuning bent voor iedereen in je omgeving. En daar zitten we ook weer op dezelfde lijn.
Dirk De Wachter: “Voor een mens is het nodig om gezien te worden, van betekenis te zijn, een band te kunnen voelen met anderen.”
Maar het stemt me wel tot nadenken. Want het is waar dat ik de lat voor mezelf ook vaak hoog leg. Dat streven naar geluk en opruimen van barrières kan ook een doel op zich worden. Dus wat meer gewonigheid, daar kan ik me wel in vinden.
Maar ik blijf er wel bij, ik heb een droom, en alles wat ik doe, is de weg daar naartoe. En in die droom daar is heel veel verbinding en liefde en vriendschap. Dus streven naar geluk is niet per definitie tegenstrijdig met verbinding. Het hangt er maar vanaf wat je als geluk definieert. En dat zegt hij ook: “Streven naar het geluk als levensdoel is een vergissing. Streven naar zin en betekenis, daarentegen, is waar het leven om draait.” Dus misschien komen we toch nog wel overeen.
